خسارت مشترک، مخارج غیر عادی و خساراتی می باشد که بطور ارادی و برای حفظ و سلامت کشتی و مسافر و بار آن بوجود می آید.
مخاطرات یک سفر دریایی ممکن است منجر به ورود خسارتی به کشتی و محموله شود. در این مواقع ناخدای کشتی می تواند به فراخور خطر بوجود آمده برای حفظ و رهایی کشتی و محموله آن از خطر هزینه های اضافی برای کشتی بنماید یا اقداماتی یا تصمیماتی را اتخاذ نماید که برای صاحبان کالا خسارت بار باشد. همانند اینکه بخشی از محموله و یا اجزاء و قطعات کشتی را به دریا بریزد.
در سیر تحولات تاریخی خسارت مشترک تحت قواعد خاصی قرار گرفته است. در سال 1864 میلادی قواعد خسارت مشترک دریایی در شهر یورک و تحت عنوان قواعد یورک تدوین گردید. پس از آن در سال 1890 میلادی کنوانسیون دیگری در شهر آنتورپ فرانسه تشکیل گردد و قواعد خسارت مشترک کامل گردید و مجموعه این قواعد تحت عنوان قواعد یورک آنتورپ به تائید نهائی رسید.
برای تحقق خسارت مشترک شرایط خاصی لازم است:
I. خسارت مشترک مخصوص حمل و نقل دریایی می باشد؛
II. کالا و کشتی باید توامان توسط خطر واحدی تهدید گردد؛
III. خطر باید واقعی باشد و زائیده توهم نباشد؛
IV. هزینه انجام شده باید هزینه غیر عادی باشد و هزینه های عادی و هزینه هایی که در حالت عادی برای کشتی الزامی است جزء خسارت مشترک محسوب نمی شود؛
V. خسارات و هزینه ها باید ارادی و عمدی باشد؛
VI. خسارات و هزینه ها باید معقول و متعارف بوده و متناسب با خطر و منافع حفظ شده باشد؛
VII. خسارت وارده باید مستقیما و از لحاظ منطقی ناشی و مربوط به خسارت مشترک باشد.
خسارت مشترک بین افرادی که منافع آنها از خطر مصون مانده و کسانی که متحمل خسارات شده اند به نسبت تقسیم می شود. مالکان کشتی ، صاحبان کالا، مستاجر کشتی و بیمه گران افرادی هستند که خسارت مشترک متحمل مش شوند و باید نسبت سهم خود را بپردازند. در باب خسارت مشترک و نحوه محاسبه آن در قانون دریایی ایران مقرره ای پیش بینی نشده است و بنابراین به دعاوی راجع به خسارت مشترک بر اساس قواعد یورک آنتورپ رسیدگی می شود.